Svemirska stanice
Svemirske
stanice pružaju mogućnost ljudima da žive u svemiru duže vreme. Na
njima su smeštena laboratorije u kojima naučnici i inženjeri vode
eksperimente, vrše popravke svemirskih letelica, ili čak konstruišu
svemirske letelice, nadajući se da će jednog dana ljudima biti
omogućeno da prelaze velike udaljenosti i posećuju neke destinacije kao
što je na primer Mars.
Da bi život na svemirskim stanicama
bio moguć ona mora biti snabdevena tehnologijom koja omogućava i
obezbeđuje uslove za komforan život, tj. obezbeđuje kiseonik, vodu i
hranu. U proseku, jednom čoveku je dnevno potrebno oko 630 000
centimetara kubnih kiseonika, oko 2 litre vode i oko 500 grama sveže
hrane svakog dana. Sistem koji omogućuje život takođe mora mora da
odstranjuje uglen-dioksid i vodu koji čovek izbacuje disanjem.
Konstruisanjem
svemirskih stanica počeli su se baviti Rusi još početkom 20-og veka,
ali je prva svemirska stanica lansirana 1971. godine. ''Salyut 1'' je
lansirana iz Sovjetskog Saveza u aprilu 1971. godine. To je bila
jednostavna stanica i prva u nizu od 9 svemirskih stanica. Kasnije
lansirane ''Salyut'' stanice bile su složenije i zahtevale su više
električne energije, više kompjutera i imale su unapređen sistem koji
omogućuje život.
Američka prva svemirska stanica,
''Skylab'', je lansirana 1973. godine i bila je četiri puta teža od
prve Ruske svemirske stanice.
Iskustva koja je Sovjetski
program stekao sa svojim prvim svemirskim stanicama iskorišćena su u
konstruisanju svemirske stanice ''Mir''. Prvi model ''Mir'' stanice je
lansiran u svemir 1986. godine, a ukupno ih je lansirano šest.
1984.
godine NASA (U.S. National Aeronautics and Space Administration) je
započela novi program za stvaranje novih svemirskih stanica. 1994. ovaj
projekat se udružuje sa Ruskim projektom ''Mir 2'' i započinje
izgradnja Internacionalne Svemirske Stanice (ISS) koja je kasnije
podržana i od drugih nacija. Planirano je da konstrukcija traje do
2006. godine.