Astronomija starih civilizacija
Pre
više hiljada godina, u vreme drevnih civilizacija, ljudi su verovali da
su Sunce i Mesec bogovi, da je Zemlja ravna ploča, a da je nebo jedna
velika kupola koja lebdi iznad nje. O značaju i ulozi astronomije
svedoče megalitski ostatci kao što su Stounhendž u Engleskoj, kulturno
središte i astronomska opservatorija stara više od 4 000 godina. U
Mesopotamiji i Kini astronomija se javlja oko 3000. godine pre nove
ere. Kinezi su umeli da predskazuju pomračenja Sunca i Meseca, a vreme
su merili sunčanim satovima. Podela godine na dvanaest meseci i gotovo
svi nazivi sazvežđa Zodijaka potiču od stanovnika Mesopotamije.
Civilizacije Vavilona i Mesopotamije za sobom su ostavile karte
kretanja planeta po nebu, koje su pravili pažljivo posmatrajući njihovo
kretanje u odnosu na zvezde.
Grci su u astronomiju uneli
preokret uvođenjem teorije. Oni su dokazali da je Zemlja okrugla. Grčki
filozof, Aristotel, opisao je i objasnio, u svom delu o astronomiji,
teoriju po kojoj se Zemlja nalazi u centru svemira, a Sunce, Mesec i
ostale planete kruže oko nje.Takvo mišljenje se zadržalo hiljadama
godina. Oko 250. godine p.n.e., Grčki astronom, Aristarh, je bio prva u
istoriji poznata ličnost koja je izjavila da se Zemlja kreće oko Sunca,
ali je Aristotelov model svemira preovladavao još skoro 1800 godina.
Klaudije
Plotomej (oko 87 - 165. god.n.e.) objavljuje čuveni Almagest u kome
Matematički izlaže geocentrični sistem sveta. On je primetio da se
planete ne kreću po pravilnim putanjama. On je smatrao da se svaka od
njih kreće po svom sopstvenom malom krugu, nazvanom epicikl, tokom
kruženja oko Zemlje. Od tada pa sve do Kopernikovog dela O kruženjima
nebeskih tela, objavljenog 1543. niko nije dovodio u pitanje
Aristotelovu teoriju. Kopernikovo delo je dovelo do preporoda
astronomije i uspostavljanja heliocentričnog sistema sveta. 1610.
godine astronomija ulazi u teleskopsku eru, kada Galilej u posmatranja
uvodi durbin.